10 χρόνια διαφορά

Μια βέρα με χαραγμένο το όνομα του παππού μου “Αλέξανδρος Ζαχαριάδης 5-5-1912” αφημένη σε μια γωνιά στο συρταράκι με τα κοσμήματα και τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα-- ασυναίσθητα έστρεψα το βλέμμα στις δύο φωτογραφίες, θυμητάρια χρόνων περασμένων. Δέκα χρόνια τις χωρίζουν, όχι πολλά, αλλά  χρόνια πέτρινα που άλλαξαν  ριζικά τις ζωές των δικών μου, όπως και πολλών άλλων ανθρώπων.

​

Ο παππούς μου Αλέξανδρος Ζαχαριάδης αρραβωνιάστηκε με την γιαγιά μου Μάρθα Καικτσόγλου τον Μάιο του 1912. Καππαδόκες στην καταγωγή, ζούσαν στην Σαμψούντα. Παντρεύτηκαν γρήγορα και απέκτησαν 4 αγόρια από τα οποία έζησαν τα 2. 

​

Ο παππούς ήταν Ελληνολάτρης, όπως έλεγε η γιαγιά, εξελλήνισε το επίθετό του, πήγαινε συχνά στην Αθήνα και έφερνε στην Σαμψούντα τσολιαδίστικα κυρίως, αλλά και άλλες στολές. Οι Τούρκοι φαίνεται ότι τον είχαν σταμπάρει, έτσι όταν το 1919 μάζεψαν Χριστιανούς για τα τάγματα εργασίας , ήταν από τους πρώτους που συνέλαβαν. 

 

Η γιαγιά μου πάντα

βαθειά μέσα της κρατούσε την ελπίδα,  τον περίμενε να γυρίσει. Με τα δύο παιδιά της για να μην είναι μόνη πήγε στο σπίτι των γονιών της, τους οποίους όμως μετά από δίκη τους έστειλαν εξορία για ένα χρόνο στη Σεβάστεια. Έτσι έμεινε και πάλι μόνη. Στη Σεβάστεια εκδηλώθηκε επιδημία εξανθηματικού τύφου , αρρώστησαν όλοι και ο πατέρας της πέθανε. Μετά ένα χρόνο γύρισαν στη Σαμψούντα και όταν αποφασίστηκε η ανταλλαγή, άφησαν όσα αγάπησαν πίσω τους και έτσι απλά με χαρτιά και πολιτικές  γράφτηκε το τέλος της Ιστορίας του Ελληνισμού της Μικράς  Ασίας, μαζί και της γιαγιάς μου, που  έφυγε με όσους δικούς της  απέμειναν με καράβι για τον Πειραιά.

Εκεί  μπήκαν ένα μήνα σε καραντίνα, τους κούρεψαν και τους απολύμαναν. Κατόπιν τους έστειλαν σε ένα χωριό της Εύβοιας. Εκεί είναι βγαλμένη η δεύτερη φωτογραφία της γιαγιάς μου με τα παιδιά της. Μόλις 32 χρονών μα με βαριά τα χρόνια και τις  πίκρες πάνω στη μορφή της. Εκεί έχασε και το μικρό της γιο. Τελικά συγγενείς που τους βρήκαν τους έφεραν στην Καβάλα που πίστευαν ότι θα έβρισκαν δουλειά, λόγω του καπνού. Και πράγματι, μάζεψαν τα κομμάτια τους, πίστεψαν στη ζωή,  δίνει δύναμη η απελπισία όταν έχεις ανθρώπους να νοιαστείς, προχώρησαν και πρόκοψαν.  Η προγιαγιά, η γιαγιά μου με τις δύο αδελφές της και ο πατέρας μου ήταν όσοι απέμειναν από την οικογένεια.

Και δύο φωτογραφίες , η μία να μιλά για την ζωή των χρόνων της ευτυχίας, με βλέμμα φωτεινό να κοιτάζει το μέλλον και η άλλη να μιλά για την  ζωή που δεν επέλεξαν με σκοτεινιά στο βλέμμα……..