Με λένε Βαγγελία, οι φίλοι με φωνάζουν και μερακλού

Με λένε Βαγγελία, οι φίλοι με φωνάζουν και μερακλού γιατί μ΄αρέσουν τα αργά ανατολίτικα τραγούδια και τα μεζεκλίκια. Είμαι μαστόρισσα σ΄αυτά!!! Ήρθα από την Αρτάκη της Μικρασίας, πόσο χρονών δεν ξέρω… μικρό κοριτσάκι ήμουνα. Τους γονείς μου και τις δύο αδερφές μου τις σφάξανε οι Τούρκοι… εγώ γλίτωσα σαν από θαύμα.
Ήταν παραμονή Δεκαπενταύγουστου και με πήρε η θεία μου να πάμε στο μοναστήρι της Παναγίας στο Άνω Νεοχώρι που γιόρταζε. Ξαφνικά εκεί, ήρθε το χαμπέρι πως οι Τσέτες μπήκαν στην Αρτάκη και σφάζουνε τους Έλληνες. Μέσα στο χαμό που ακολούθησε έχασα την θεία μου. Ύστερα από πολύ περπάτημα με βρήκε κάτω από μια μυγδαλιά ένας Έλληνας, με πήρε με το άλογό του και με κατέβασε στην θάλασσα. Εκεί οι Έλληνες έμπαιναν στα πλοία μέσα στο χαμό στο θρήνο και στο τρόμο… Βρέθηκα μέσα στο καράβι παντέρημη και μόνη, ούτε να κλάψω είχα κουράγιο ούτε να φωνάξω. Φτάνοντας στην Μυτιλήνη όλοι βγήκαν στην προκυμαία… εγώ έμεινα μέσα στο πλοίο με συντροφιά μια ποδιά αμύγδαλα που είχα μαζέψει στον δρόμο. Εκεί με βρήκε ο καπετάνιος του πλοίου και με πήρε μαζί του, δεν είχε δικά του παιδιά και ήθελε να με υιοθετήσει. Μαζί του έκανα πολλά ταξίδια, έφτασα μέχρι την Αίγυπτο. Όταν πήγαμε για τα χαρτιά της υιοθεσίας ένας υπάλληλος βρήκε πως με έψαχνε μέσω του Ερυθρού Σταυρού η θεία μου, που σώθηκε και ζούσε με την οικογένειά της στην Καβάλα. Έτσι βρέθηκα στην Καβάλα, και από Τσακίρη έγινα Χατζηθεοδώρου γιατί με υιοθέτησαν ο θείος και η θεία μου. Ζούσαμε στην Αγία Βαρβάρα… για όλους ήμουν «το καημένο το ορφανό».
Ποτέ δεν ξέχασα την όμορφη πατρίδα μου.. το σπίτι μου απέναντι από την εκκλησία της Ευαγγελίστριας… τους γονείς μου… τις αδερφές μου… τις όμορφες και χαρούμενες στιγμές μαζί τους. Το τραγούδι που τραγουδούσε η μάνα μου με την όμορφη φωνή της όταν κατεβαίναμε στην θάλασσα, στα βράχια: «Στο ΄πα και στο ξαναλέω στο γυαλό μη κατεβείς» Αχχχχ αυτό το αχ δεν μπόρεσα ποτέ να το βγάλω από μέσα μου….
Με λένε Βαγγελία, με φωνάζουν μερακλού… όταν όλοι φύγουν από το σπίτι ψάχνω στο ραδιόφωνο ανατολίτικα τραγούδια, βάζω ένα ποτήρι κρασί… και κλαίω για αυτά που έχασα.