Ο Χορός

Στέλλα Ρόκκου

Καβάλα

Ιούλιος 2021

Έρευνα, Σύλληψη, Υλοποίηση: Φωτεινή Παπαχατζή

Φωτογραφικά αγάλματα: Ίρις Περγουλιού -Σεργάκη

Χοροθεραπεύτρια: Μυρτώ Ζαρόκωστα

Φωτογραφίες από τα μέλη του Φωτογραφικού Ομίλου Καβάλας :

Χριστίνα Μπέζα, Θεοδώρα Γεωργακούδη, Σώτη Τυρολόγου, Φωτεινή Παπαχατζή

Συνεργαζόμενοι φορείς : Φωτογραφικός Όμιλος Καβάλας, Πολιτιστικός Σύλλογος " Το Κάστρο"

Το Σπίτι Ο Χορός: Text

Η ιστορία του παππού και της γιαγιάς

Στελίτσα μην ξεχάσεις παιδί μου το μεσημέρι γυρνώντας από το σχολείο να περάσεις από το περίπτερο να αγοράσεις το Ρομάντζο, Πέμπτη σήμερα κυκλοφόρησε μην εξαντληθεί και το χάσουμε!

Η γιαγιά μου διάβαζε ρομαντικές ιστορίες στα περιοδικά της εποχής, το Ρομάντζο και την Βεντέτα, της άρεσαν πολύ αυτά τα φωτορομάντζο και τα περίμενε με μεγάλη λαχτάρα κάθε βδομάδα για να διαβάσει την συνέχεια της ιστορίας!

Ο παππούς μου από αυτά τα περιοδικά το πρώτο που διάβαζε ήταν το παραμύθι το οποίο ερχόταν μετά και μας το έλεγε!

Ο παππούς μου ο Χρήστος Βαρβαρίδης και η γιαγιά μου η Μαρίκα Σταυρίδου ήρθαν και οι δυο το 1922 στην Καβάλα από την Σαμψούντα πρόσφυγες.

Πριν φύγουν έζησαν εκεί σκληρές καταστάσεις έχασαν αγαπημένα τους πρόσωπα άφησαν τις περιουσίες τους, που ποτέ ξανά δεν θα ξανάβρισκαν στην συνέχεια της ζωής τους.

Η Μαρίκα ήρθε στην Καβάλα 16 χρόνων ορφανή και συνοδευόμενη από συγγενείς της με το πλοίο. μέσα στα λίγα πράγματα που μπόρεσε να φέρει μαζί της ήταν η εικόνα και η ραπτομηχανή της, κάτι που θα την βοηθούσε πολύ στην μετέπειτα ζωή της.

Ο Χρήστος έφτασε και αυτός στην Καβάλα μόνος με εφόδια τις γνώσεις του και την κουλτούρα του! Μια κουλτούρα που ήταν πιο κοντά στον Ευρωπαϊκό πολιτισμό, ήταν το χαρακτηριστικό και τον δυο.

Κάποια στιγμή γνωρίστηκαν και έγιναν ζευγάρι και τότε τους δόθηκε το σπίτι αυτό εδώ πιο κάτω στην οδό Καψάλη 14 για να ξεκινήσουν την κοινή ζωή τους, ήταν από τα ανταλλάξιμα που δίνονταν τότε στους πρόσφυγες.

Στο μικρό σπιτικό τους λοιπόν που είχε δυο καμάρες και μια μικρή αυλή άρχισαν την ζωή τους με εφόδιο τις γνώσεις και τα ταλέντα τους.Η Μαρίκα ήξερε να γαζώνει καλά! Καθώς λοιπόν είχε φέρει και την ραπτομηχανή της από την Σαμψούντα άρχισε να ράβει προίκες να πλέκει εργόχειρα και να κεντά, για να νέα κορίτσια που έπρεπε να φτιάξουν την προίκα τους.

Ο Χρήστος γνώριζε την τέχνη του τσαγκάρη, πολύ σύντομα έστησε τον πάγκο του στο πίσω μέρος της αυλής και έγινε ο τσαγκάρης της γειτονιάς και με το σφυράκι του τακ τακ όλη μέρα διόρθωνε, επισκεύαζε και έφτιαχνε παπούτσια για κάθε ανάγκη.

Η γιαγιά μου με ότι καταπιάνονταν όλη την ημέρα είχε συντροφιά το τραγούδι της που την συνόδευε, ακόμη θυμάμαι την γλυκιά φωνή της να σιγοτραγουδά αγαπημένα τραγούδια της εποχής της, ένα από αυτά ήταν και αυτό που ακούσαμε ¨ Δυο πράσινα μάτια¨

Δεν άργησαν να δημιουργήσουν την οικογένεια τους με τις δυο κόρες τους, την μαμά μου την Σταυρούλα και την θεία μου την Φανή, στις οποίες έδωσαν την μόρφωση με τα μέσα που διέθεσε η εποχή, αλλά τους μετέδωσαν και την αγάπη τους για το χορό και την μουσική!

Η Σταυρούλα έγινε η πρώτη εκφωνήτρια του Κρατικού Ραδιοφωνικού Σταθμού της Καβάλας, έτσι λοιπόν όλη η ζωή της κύλησε μέσα στις μουσικές και τον πολιτισμό.

Η Φανή έμαθε από μικρή να παίζει ακορντεόν και έτσι με τους ήχους της συνόδευε οικογενειακές γιορτές και φιλικές συγκεντρώσεις. Όμως πήρε και ένα ακόμη ταλέντο από την μητέρα της τη ραπτική!

Έγινε μια από της καλύτερες και πιο γνωστές μοδίστρες της εποχής της! Και έφτιαξε το μοδιστράδικο της Φανής! Ίσως κάποιοι παλιοί να το θυμόσαστε.

Ο Χρήστος και η Μαρίκα δεν αναφέρθηκαν ποτέ σε ότι άφησαν πίσω τους, ούτε εξέφρασαν ποτέ την επιθυμία να επισκεφθούν τα μέρη που γεννήθηκαν, έκλεισαν τις αναμνήσεις βαθειά μέσα τους και μόνο αυτοί τις γνώριζαν.

Δεν στέρησαν από την ζωή τους και φυσικά και την δίκη μας τις στιγμές χαράς και απόλαυσης με οποίο τρόπο μπορούσαν. Μπορεί να ήταν ένα δώρο έκπληξη για την γιορτή κάποιου, ένας χορός, ένα τραγούδι, ένα νόστιμο φαγητό που μας περίμενε το μεσημέρι και μοσχοβολούσε το σπίτι, ένα όμορφο και καλοραμμένο ρούχο κρεμασμένο στην κρεμάστρα.