Περάσαμε κάβους πολλούς

Το φλαμουρι του παππού Θόδωρου 

​

Θυμάσαι; 
Θυμάσαι, παππού Θόδωρε; 
Θυμάσαι, Θεόδωρε Γαβριηλίδη; 
Δώρο αναπάντεχο της ζωής μου - των ζωών μας. 
Σ’ έβλεπα να επιστρέφεις από την αγορά και έτρεχα να δω το κόκκινο περιτύλιγμα της σοκολάτας ΙΟΝ. 
Πάντα είχες κάτι να μας δώσεις από το μικρό παραθυράκι της κουζίνας σου που έβλεπε προς την σκάλα μας και σ’ αυτό με οδηγούσε πάντα η παιδική μου λαιμαργία. 
Θυμάσαι τα απογεύματα μετά το σχολείο που ερχόμουν στον οντά του παλιού τουρκικού σπιτιού που ζούσες; 
Θ’ ανέβαινα τα ξύλινα σκαλιά της στενής κλίμακας που οδηγούσε στο δωμάτιό σου, με το αηδόνι στο κλουβί πάνω από την ανάγλυφη πόρτα και θα με μάλωνες όταν σαν παιδί εγώ, έπαιζα μαζί του. 
Το ξεκλείδωμα του μεντεσέ θα έφερνε στη μύτη μου το αγαπημένο άρωμα του τσαγιού. “Θα πιούμε τσάι;” ρώταγα και θα ‘φερνες αυτά τα βάζα με μαρμελάδα και φρέσκο βούτυρο που κράταγες στο στενό σου κουζινάκι. 

Και τότε όταν καθόμασταν, συνέβαινε η μαγεία μόλις βουτούσα το ψωμί με το βούτυρο και στην κόκκινη θάλασσα του άσπρου φλυτζανιου, θα ‘βλεπα να γεννιούνται νησιά, μικρά και μεγάλα. Το φλαμουρι το αγαπώ, γιατί το έπινα μαζί σου. 
Μιλούσες, μιλούσες πολύ. Μιλούσες μόνος πολύ όταν ήσουν μόνος σου. Είχες τους "ανθρώπους", τους έφερνες μπροστά σου και μιλούσατε. Τί λέγατε, δεν ξέρω. Για ώρες μπορούσα να σε ακούω να μιλάς, να γελάς όσο μιλάς, να κλαις, να θυμώνεις και χωρίς να ξέρω  τουρκικά, καταλάβαινα τί ένιωθες. Η εξομολόγησή σου ήταν ασφαλής. Άγνωστη ακόμη και σήμερα γλώσσα σε μένα αλλά πάντα οικεία. 
Σ’ έβρισκα στο κρεβάτι σου, δίπλα στο μεγάλο παράθυρο που έβλεπε την μουριά, την δάφνη, τη ροδιά και το κοτέτσι, στο οποίο όταν δεν ήμουν εγώ να κυνηγάω τις κότες, ήτανε οι γάτες που τις έδιωχνες με φωνή και πέτρες που φύλαγες ειδικά γι αυτό το σκοπό, στο περβάζι. 

Και τα χρόνια περνούσαν. Μεγάλωνα εγώ, γερνούσες εσύ κι εγώ δεν το καταλάβαινα.

Ο χρόνος περνούσε και σ έφερνε πιό "κοντά" στους αγαπημένους σου - όπως πάντα το κάνει με όλους μας η ζωή. Οι ιστορίες σου, είχανε πιό συχνά πια δύσκολες αναμνήσεις - το παράπονο ως περιθώριο του πόνου, για την μάνα σου την Χαρίκλεια, που το άψυχο σώμα της έφτασε στα χέρια σου από την Καισάρεια ή για την αρραβωνιαστικια σου την Φραγκουλα Γαβριηλιδου, που μόνο τ’ όνομά της είδα χαραγμένο στην χρυσή βέρα που έφερες μαζί σου. Τίποτα άλλο. Μια βέρα, με ένα όνομα. 
Αν δεν ήτανε η προσφυγιά σου, αν δεν ήταν η ζωή που σ’ έβγαλε μόνο στα παράλια της Καβάλας, δεν θα σουν ο "παππούς" μας. 
Κισμετ -λέξη για την τύχη, την μοίρα, το πεπρωμένο στα Βαλκάνια. Μήπως κι οι συμπτώσεις τελικά δεν καταλήγουν ως μοίρα; 
Η δική μου ήταν να κλείσω τα μάτια σου τον Απρίλη του '86 
"πάει ο παππούς" είπα μόνο θυμάμαι. Αντίο δεν είπα ποτέ - σ αγκάλιασε η γη αλλά διάλεξα να μην το δω. 
Σήμερα εδώ, που σε συναντουσα συχνά ν ανεβαίνεις, σε μια ζωή που με φέρνει κι εμένα όλο πιό κοντά σου, λέω το δικό μου αντίο. Έλα να πιούμε λίγο ακόμη τσάι από φλαμούρι.